θα μου ξανάρθει, μου έρχεται
Λησμονιά μια λέξης, ενός ονείρου...Το αναζητώ, δεν το βρίσκω, θα μου ξανάρθει. Δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι εκείνο που συνέβη μέσα μας, που υπήρξε δικό μας, μπορεί έτσι, ξαφνικά, να απόμακρυνθεί, να χαθεί, να σβηστεί, να εξαφανιστεί, να μη συγκρατηθεί, να πεθάνει. Να πέσει στην οριστική λησμονιά.
Ευχαρίστηση στη διάρκεια μιας ανάλυσης όταν το λησμονημένο επανέρχεται, όταν το όνειρο που είχε γίνει καπνός επανεμφανίζεται ξαφνικά.
Η γυναίκα μού λέει τακτικά : " Μου ξανάρχεται ". Αυτό το μου ξανάρχεται είναι ουδέτερο. Και ύστερα παύει να είναι ουδέτερο. Το μου ξανάρχεται καταδεικνύει τον πατέρα της. Όχι πως είναι πεθαμένος. Μόνο που δε βρισκόταν εκεί όπου εκείνη ήθελε τόσο πολύ: να την κοιτάζει, να της μιλάει, να την ακούει, να παίζει μαζί της. Μονίμως φευγάτος με δυο λόγια, ακόμα κι όταν, κυρίως τότε, βρίσκονταν και οι δυο τους στο ίδιο δωμάτιο, εκείνος απορροφημένος από το ανάγνωσμά του, η ίδια απορροφημένη από ό,τι δεν της έδινε αυτός.
Μήπως για τα κορίτσια δεν υπάρχουν παρά μόνο πατεράδες που απουσιάζουν;
Η ίδια έκφραση χρησιμοποιείται επίσης γι'αυτό που ομολογείται κρυφά ή που λέγεται δυνατά όταν τα παιδιά μοιράζονται την κληρονομιά μετά τον θάνατο ενός γονιού. Και αν ακόμα δεν τολμώ να διεκδικήσω το σύνολο, ας αποκομίσω τουλάχιστον το μερίδιό μου, όλο μου το μερίδιο. Πώς επανέρχονται τότε, σε αυτό το χρονικό διάστημα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών, οι άμετρες απαιτήσεις των παιδικών μου χρόνων, οι επαναλαμβανόμενες απογοητεύσεις τους, η κρυμμένη βία ( μόνο ο θάνατος μπορεί να αφήσει τις φονικές επιθυμίες να εκδηλωθούν... ) Ναι, η ίδια μάνα μας γέννησε. Όχι, δικιά μου μάνα είναι. Ισχυρίζεσαι πως είναι ο πατέρας μας. Όχι, δικός μου πατέρας είναι, είμαι η κόρη του. Εμένα αγαπούσε.
Πώς τα καταφέρνουν οι γονείς να πείθουν το κάθε τους παιδί ότι το προτιμούν; Και πώς να ικανοποιηθεί κανείς από το συμβατικό " Σας αγαπώ και τους δύο ";
Η Ζ. βροντάει την πόρτα όταν ο άντρας της, που δεν της είχε αποκρύψει το δεσμό του με την Μπ., νομίζοντας πως θα την ηρεμήσει τής ανακοινώνει:" Μα σ'αγαπώ. Σας αγαπώ εξίσου και τις δύο ", επιδεινώνοντας την περίπτωσή του καθώς προσθέτει: " Με διαφορετικό τρόπο ".
Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς, Τα Παράθυρα (εκδ. Εστία 2009)
Λησμονιά μια λέξης, ενός ονείρου...Το αναζητώ, δεν το βρίσκω, θα μου ξανάρθει. Δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι εκείνο που συνέβη μέσα μας, που υπήρξε δικό μας, μπορεί έτσι, ξαφνικά, να απόμακρυνθεί, να χαθεί, να σβηστεί, να εξαφανιστεί, να μη συγκρατηθεί, να πεθάνει. Να πέσει στην οριστική λησμονιά.
Ευχαρίστηση στη διάρκεια μιας ανάλυσης όταν το λησμονημένο επανέρχεται, όταν το όνειρο που είχε γίνει καπνός επανεμφανίζεται ξαφνικά.
Η γυναίκα μού λέει τακτικά : " Μου ξανάρχεται ". Αυτό το μου ξανάρχεται είναι ουδέτερο. Και ύστερα παύει να είναι ουδέτερο. Το μου ξανάρχεται καταδεικνύει τον πατέρα της. Όχι πως είναι πεθαμένος. Μόνο που δε βρισκόταν εκεί όπου εκείνη ήθελε τόσο πολύ: να την κοιτάζει, να της μιλάει, να την ακούει, να παίζει μαζί της. Μονίμως φευγάτος με δυο λόγια, ακόμα κι όταν, κυρίως τότε, βρίσκονταν και οι δυο τους στο ίδιο δωμάτιο, εκείνος απορροφημένος από το ανάγνωσμά του, η ίδια απορροφημένη από ό,τι δεν της έδινε αυτός.
Μήπως για τα κορίτσια δεν υπάρχουν παρά μόνο πατεράδες που απουσιάζουν;
Η ίδια έκφραση χρησιμοποιείται επίσης γι'αυτό που ομολογείται κρυφά ή που λέγεται δυνατά όταν τα παιδιά μοιράζονται την κληρονομιά μετά τον θάνατο ενός γονιού. Και αν ακόμα δεν τολμώ να διεκδικήσω το σύνολο, ας αποκομίσω τουλάχιστον το μερίδιό μου, όλο μου το μερίδιο. Πώς επανέρχονται τότε, σε αυτό το χρονικό διάστημα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών, οι άμετρες απαιτήσεις των παιδικών μου χρόνων, οι επαναλαμβανόμενες απογοητεύσεις τους, η κρυμμένη βία ( μόνο ο θάνατος μπορεί να αφήσει τις φονικές επιθυμίες να εκδηλωθούν... ) Ναι, η ίδια μάνα μας γέννησε. Όχι, δικιά μου μάνα είναι. Ισχυρίζεσαι πως είναι ο πατέρας μας. Όχι, δικός μου πατέρας είναι, είμαι η κόρη του. Εμένα αγαπούσε.
Πώς τα καταφέρνουν οι γονείς να πείθουν το κάθε τους παιδί ότι το προτιμούν; Και πώς να ικανοποιηθεί κανείς από το συμβατικό " Σας αγαπώ και τους δύο ";
Η Ζ. βροντάει την πόρτα όταν ο άντρας της, που δεν της είχε αποκρύψει το δεσμό του με την Μπ., νομίζοντας πως θα την ηρεμήσει τής ανακοινώνει:" Μα σ'αγαπώ. Σας αγαπώ εξίσου και τις δύο ", επιδεινώνοντας την περίπτωσή του καθώς προσθέτει: " Με διαφορετικό τρόπο ".
Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς, Τα Παράθυρα (εκδ. Εστία 2009)
