Πέρασμα πέραν της Πειραιώς

Η ζωή που ζω δεν είναι η κανονική.

Απο πίσω έχει μια θάλασσα και ένα σπίτι μικρό.

Έχει έναν ίσκιο και μια απέραντη ησυχία.

Εκεί βγάζω τα μεσημέρια που τα τρυπάνια και οι α(σ)ττικοί ήχοι διακορευουν το είναι μου.

Εκεί μάλλον, περνάω όλη την ημέρα, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς αντέχω ακόμα να ζω τη ζωή που ζω.

Τις νύχτες κοιμάμαι και η κοιλιά μου κοιτάζει τον έναστρο ουρανό. Και κάτι λένε μεταξύ τους, σε κάποιον αστερισμό δίνω τα χάδια μου και η καρδιά μου ζεσταίνεται.

Έτσι κάπως γίνεται, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται. 

Πρώτο γράμμα

Αναπνέοντας κάπου κοντά σου
είναι λες και πίνω τον πιο παλιό καφέ
σε μια ψάθινη πολυκαθισμένη καρέκλα
σε ένα τραπέζι χαραγμένο απ'τους καιρούς
και γύρω κάνει μια πρωινή ησυχία.

Περπατώντας πλάι σου
είναι σα να είμαι σε νησί, Ιούνη μήνα
και κοιτάζω τη θάλασσα κι εκείνη μου επιστέφει πίσω την εμπιστοσύνη.

Ο κόσμος κοιμάται ακόμα και ο ήλιος είναι ακόμα δικός μας.

Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας τον τρόπο που μιλάμε.Θα βάλουμε στη γλώσσα περισσότερο αισθάνομαι κι έτσι το φοβάμαι κάνοντας παρέες θα ξεχαστεί.
Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο ξεκινώντας από το Α.