Τελευταίος καφές

Τηλεφωνώ για τον τελευταίο καφέ πίσω από τον πάγκο, μιας και η ιεροτελεστία είναι η εσωτερική συμφωνία για την τήρηση των ισορροπιών και την εμβύθιση στην απόλαυση των στιγμών (πάσης φύσεως) και επομένως το βίωμα, τη ζωή. Η κοπέλα στην άλλη μεριά της τηλεφωνικής σύνδεσης με ρωτάει : «Μπουμπουλίνας 18;», της απαντώ διορθώνοντας τη διεύθυνση στην οποία βρίσκομαι και κλείνω το τηλέφωνο.
 Η περιέργειά μου με ωθεί να ψάξω που θα ήμουν αν ήμουν στην άλλη διεύθυνση.. Πέφτω πάνω στην πρόσφατη ιστορία. Λίγη ώρα μετά μια κλούβα σταθμεύει μπροστά από το φωτογραφείο και αποβιβάζονται αστυνομικοί.. Γκλομπ, ασπίδες.. Ετοιμοπόλεμοι.. Για μια συνάντηση των κατοίκων των Εξαρχείων για να διεκδικήσουν από το τμήμα Εξαρχείων(Εξαγρίων, Εξαθλίων, Εξαχρείων;) να τους παρέχει την (αυτονόητη, συμπληρώνω) προστασία από τη ναρκομαφία και τους διαρρήκτες που σπάνε αυτοκίνητα κατοίκων και επισκεπτών ανενδοίαστα και απειλώντας όποιον αντιδράσει τείνοντας μαχαίρια και αλλά αιχμηρά αντικείμενα.. Έχουμε χάσει την αίσθηση των καταστάσεων πάλι, παρατηρώ, έχουμε μπλέξει τι είναι απειλητικό και τρομακτικό και τι ονοματίζεται ως τέτοιο. Ο αγώνας των κατοίκων διαρκής και καθημερινός, απέναντι σε κάθε πραγματική τρομοκρατία και αλλοτρίωση. Τότε και τώρα. «Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν». Έχουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν τελικά, αφού είμαστε όλοι συνένοχοι.

 https://aergites.gr/2014/10/30/μπουμπουλίνας-18-το-πιο-μισητό-κτήριο-τ/