Τραγουδάκι

Ανά(σ)ταση

Πέρισυ στο νησί. Μία Ανάσταση για όλους, και οι δύο λόφοι ενωμένοι. Διαχωρισμός κι απόσταση άγνωστες λέξεις. Αγκαλιές γύρω παντού κι εγώ μόνη μέσα στο πλήθος. Μόνη μα και αντάμα. Δεν πονάνε το σώμα να κάνει διάλογο με το νου και η ψυχή δεν είχε πονέσει ακόμα. Λουκούμι το ταξίδι στη Σύρα. Ανάταση μέσα σε μια ανάσταση που μύριζε μπαρούτι.

Κάνει ησυχία εδώ..

Πες μου ότι σου λείπω και θα ρθω,
Άνοιξέ μου την αγκαλιά σου και θα μπω
Κράτα μου το χέρι και θα μείνω.
Όμως άπλωσε μου δυο λόγια να με φτάσουν..

Δεν ήταν κοινή συναινέσει
Να αλλάξουν οι συνθήκες.
Κι αν δεν μπορείς..
Ας μην πονάμε με τις λέξεις
ό,τι (δε) ζήσαμε.

Κι αν έχεις πάρει άλλους δρόμους,
Άσε να πάρω τον δικό μου..
Υπάρχει δρόμος χωρίς εσένα,
Άσε μου το χέρι να τον βαδίσω.
Σήμερα..

Αν με λαχταράς,
Άναψε ένα φως να έχω για να φτάσω..
Μην το αναβοσβήνεις,
Γιατι πονάνε τα μάτια μου..

Μίλησέ μου στην πιο χαμηλή σου συχνότητα,
Θα σε ακούσω.
Κάνει ησυχία εδώ..

Φωνες παρελθόντων σκιρτημάτων που δεν ακούστηκαν

Η αγάπη μου βρίσκεται σε ένα πεταχτό φιλί σου κι ένα γέλιο
Ο έρωτας αγγίζει τον λαιμό σου.
Η αγάπη κολυμπάει στη θάλασσα κάτω από τον λόφο
Ο έρωτας γέρνει στα παλιακά σεντόνια
Η αγάπη αγοράζει φυστικοβούτυρο από το μακρινό σουπερμαρκετ
Ο έρωτας πίνει το πιο φτηνό ουίσκι και κάνει όνειρα στο μπαρ
Η αγάπη ακούει τον φόβο σου και τα ανοίγματα της αγκαλιάς σου αλλού
Ο έρωτας φοβάται πολύ και κλαίει μπροστά σου γυμνός
Η αγάπη βαδίζει χέρι-χέρι αργά μέσα στη νύχτα
Ο έρωτας πεινάει, κάθε μέρα και κάθε νύχτα.
Η αγάπη είναι εδώ, ακόμα κι αν εγώ δεν είμαι.
Ο έρωτας, δυνατός μες στην ησυχία του νησιού, λάβωσε την καρδιά μου και θα φύγει. Ίσως μαζί του να φύγω κι εγώ.. Είναι κι αυτές οι απανωτές σιωπηλές βροχές που κάνουν τα κόκαλα στο στέρνο μου να πονάνε.
Για να έρθει το φως στο δωμάτιο, λένε, πρέπει να κάνεις χώρο

Μικρά κι όμορφα πράγματα

https://m.youtube.com/watch?fbclid=IwAR2xvRpk5nD_mFpOrHEmwst8WSNGwF6Gf6hslQ3CTpzabIBa0du2zrZM158&v=6w4P7pNQM8w

Το κάλεσμα μιας άνοιξης που δε ζήσαμε

Μυρίζουν τα άνθη από τις πορτοκαλιές του κήπου,

εκεί που βλέπει το παράθυρο του μικρού δωματίου.

Ξαπλωμένη σε αυτό το μικρό, στενό, σιδερένιο κρεβάτι.

Η λευκή, λεπτή κουρτίνα αργοσαλεύει στο ρυθμό του απαλού 

βραδινού, θαλασσινού ανέμου..

Ίσα να καλεί μες στο δωματιο τη νυχτερινή αύρα..

Ενα νυχτοπούλι κρατάει το τέμπο, 

να μη χαθούμε στο λιγωτικό αυτό ανοιξιάτικο βράδυ.

Στο στήθος σου φυτρώνουν χαμομήλια

Στο δικό μου τριγυρνούν μέλισσες και στάζει το μέλι στον αφαλό μου

Σεντόνια λευκά.. Χέρια λευκά.. Δεμένα.. Ειδωμένα μετά από καιρό..

Εξόριστοι σε έναν έρωτα & σε έναν χρόνο σταματημένο.. 

Δεν είναι που δεν έχει κι εδώ πορτοκαλιές..Αλίμονο..

Μεθώ και τριγυρνώ.. 

Σε μια ανάμνηση που δεν έζησα. 

«Τρέλα», μην το βάλεις στα χείλη σου

Μια αίσθηση πες, που έτυχε, και υπερβαίνει τα όρια 

Ενόραση, που νικάει τις αρνήσεις του νου.

Κι ας μην είσαι. Κι ας μην είμαι.

Αποψε ανταμώσαμε στο νεφέλωμα.

Ίσως και να μην είσαι καν εσύ, 

μα ό,τι ονειρεύτηκα ότι μπορει να γίνεις.

Μην το μουντζουρώσεις, σε παρακαλώ. 

Άσε με αποψε να μεθάω.

Κι απ’ αύριο πάλι γινόμαστε ξένοι.

Post title

Μου λείπεις τόσο που οι ώρες που ζήσαμε μαζί κραυγάζουν μες στη νύχτα
και λέω για να κοιμηθώ πως είναι τα σκυλιά που γαβγίζουν..
Νιώθω το δέρμα μου να καίγεται.
Το κορμί μου πάλλεται και παλεύει με την απουσία.
Τα μαλλιά μου αγρίεψαν..
Τα χείλη μου στέγνωσαν.

Πονάει το σώμα μου που δεν το αγγίζεις..
Έρωτας και αυτοεξορία..
Έρωτας και πανδημία..
Τί είναι η πανδημία περισσότερο από την απαγόρευση να σε αγγίξω..;
Νιώθω σαν η αφή να μηδενίζει..
Λες και δεν αγγιχτήκαμε ποτέ..

Θέλω να τρέξω στους δρόμους..
Να σου δώσω λίγο ή πολύ από το κουράγιο μου, όταν σε κυκλώνουν οι φόβοι σου να το κρατάς ασπίδα κι όπλο μαζί με την καρδιά σου.
Σα μητέρα να σε κοιμίσω και να φύγω.
Σα φίλη να ακούσω τις μοναχικές σου σκέψεις.
Σαν αδερφή να σου κρατήσω το χέρι.
Και να σου πω πως ξημερώνει..
Και να μου πεις να κάνουμε σκανταλιές..
Και να σ' αφήσω να πειράζεις την ησυχία του σπιτιού.
Σαν σύντροφος να ξαπλώσεις στην αγκαλιά μου να ζεσταθείς.
Ξέροντας κι οι δυο ότι τίποτα δε θα είναι ίδιο μετά.
Ξέροντας κι οι δυο ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Ξέροντας κι οι δυο ότι ίσως είναι αυτή η μεγάλη στιγμή του ποτέ.

Αν σου μιλώ αυτές τις ώρες είναι γιατι ξέρω ότι η καρδιά σου είναι πιο ανοιχτή από τον έναστρο ουρανό..
Δεν είναι οι καρδιές παρά μπάλες στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Ένα βιαστικό και απρόσεχτο πέρασμα και γίναν κομμάτια..
Δεν είναι για λύπηση, μόνο φροντίδα και προσοχή θέλουν.
Δεν είναι για αποθήκευση, αφού τη στιγμή που θα τις κρατήσεις στα χέρια σου περιμένουν για να λάμψουν στο φως.

Ένα μεγάλο σ' αγαπώ κι ένα φοβάμαι, αντίκρυ απ' τον καθένα μας.
Ένα ναι και ένα όχι.
Ένα ίσως κι ένα μπορεί.
Και ποιός σου είπε πως δε φοβάμαι..;
Και ποιός σου είπε ότι μπορώ..;
Είναι η επιθυμία για ζωή που με βάζει μέσα ξανά.
Είναι ίσως, κι εκείνο το όνειρο, που ταξίδεψα πολύ πάνω στα κύματα χωρίς να βλέπω με ποιόν μέχρι να φτάσουμε στην ακτή..
Κι αν μένω,
πάντα, είναι για 'κείνο το μπορεί..

post human love

Βγαίνουν όλοι οι φόβοι και με υποδέχονται.

Στο κατώφλι με περιμένουν με τα καλύτερά τους ρούχα.

Παρέλαση των σκέψεων στη γιορτή της απομόνωσης.

Είδα τη μέρα να χαράζει κι ήταν η πρώτη πιο μόνη μέρα.

Ανάσες, χώρο να κάνουν για φρέσκο αέρα.

Κι όμως, σε περιμενω..

Όχι για να 'ρθεις, όσο για να μου πεις ότι σου έλειψα, πως με πεθύμησες όσο κι εγώ..

Τον έρωτα να τον αφήσουμε στην είσοδο,

να μπούμε μες στο σπίτι γυμνοί, μες στην αγάπη.

Να 'ναι τα χάδια μας το φάρμακο για κάθε λύπη.

Να γίνει η αγκαλιά σου πάλι μια χώρα δίχως θάνατο.

Να χαϊδέψεις τα μαλλιά μου και να ναι οι φόβοι μου μικρά παιδιά που πέσανε για ύπνο.

Σ’ αγαπώ.. Χωρίς προσδοκία.. 

Βαδίζω πλάι σου χωρίς να σ’ αγγίζω. 

Δεν έχουν συνέπεια οι λέξεις.. Οι σκέψεις.. 

Θα έρθει μια άνοιξη που θα ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές..

Τη μέρα που θα σε ξυπνήσω πάλι για να πάρουμε τους δρόμους θα την περιμενω όπως δεν πόθησα τα καλοκαίρια..

Τελευταίος καφές

Τηλεφωνώ για τον τελευταίο καφέ πίσω από τον πάγκο, μιας και η ιεροτελεστία είναι η εσωτερική συμφωνία για την τήρηση των ισορροπιών και την εμβύθιση στην απόλαυση των στιγμών (πάσης φύσεως) και επομένως το βίωμα, τη ζωή. Η κοπέλα στην άλλη μεριά της τηλεφωνικής σύνδεσης με ρωτάει : «Μπουμπουλίνας 18;», της απαντώ διορθώνοντας τη διεύθυνση στην οποία βρίσκομαι και κλείνω το τηλέφωνο.
 Η περιέργειά μου με ωθεί να ψάξω που θα ήμουν αν ήμουν στην άλλη διεύθυνση.. Πέφτω πάνω στην πρόσφατη ιστορία. Λίγη ώρα μετά μια κλούβα σταθμεύει μπροστά από το φωτογραφείο και αποβιβάζονται αστυνομικοί.. Γκλομπ, ασπίδες.. Ετοιμοπόλεμοι.. Για μια συνάντηση των κατοίκων των Εξαρχείων για να διεκδικήσουν από το τμήμα Εξαρχείων(Εξαγρίων, Εξαθλίων, Εξαχρείων;) να τους παρέχει την (αυτονόητη, συμπληρώνω) προστασία από τη ναρκομαφία και τους διαρρήκτες που σπάνε αυτοκίνητα κατοίκων και επισκεπτών ανενδοίαστα και απειλώντας όποιον αντιδράσει τείνοντας μαχαίρια και αλλά αιχμηρά αντικείμενα.. Έχουμε χάσει την αίσθηση των καταστάσεων πάλι, παρατηρώ, έχουμε μπλέξει τι είναι απειλητικό και τρομακτικό και τι ονοματίζεται ως τέτοιο. Ο αγώνας των κατοίκων διαρκής και καθημερινός, απέναντι σε κάθε πραγματική τρομοκρατία και αλλοτρίωση. Τότε και τώρα. «Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν». Έχουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν τελικά, αφού είμαστε όλοι συνένοχοι.

 https://aergites.gr/2014/10/30/μπουμπουλίνας-18-το-πιο-μισητό-κτήριο-τ/