Τι δύσκολο και σπάνιο 
να πεθαίνεις από γηρατειά.
Δώρο ακριβό 
να διαβείς όλη τη διαδρομή 
που σου 'λαχε
δίχως κατολισθήσεις 
και αδιέξοδα.
Και γέρος πια, 
με το πρόσωπο πλασμένο 
από τον χρόνο γλύπτη,
να κλείσεις τον νεκρό σου 
μέσα στο κορμί 
που άλλοτε μετέφερε 
τη ζωή σου.
Και ήρεμος, 
σαν το νερό 
που από πηγή, 
περνώντας 
από ορμές 
και φουρτούνες, 
ταξιδεύει, 
μεταφέρει...

Όχι ότι υπάρχει χώρος για όλους.
Όχι ότι οι άνθρωποι επιβάλλεται να έχουν δικαίωμα λόγου κι εκείνοι το αρνούνται.
Όχι ότι η ατομική και η συλλογική ευθύνη για να τις αναλάβει κανείς είναι μεγάλη υπόθεση..
Όχι...
Ο φόβος και το ατομικό συμφέρον είναι οι δυο θέσεις για να τεθούν τα πέλματα των Ελλήνων. 
Όχι των ευρωπαίων. Των άλλων. Των Ελλάς Ελλήνων χριστιανών..
Όσων δεν ακούν. Όσων δε βλέπουν. Όσο δεν αγγίζει κάτι τις εισπράξεις και τα κρεβάτια τους.
Και κοιμούνται έναν ύπνο βαθύ και σκοτεινό..
Και είναι τόσο σκοτεινός ο ύπνος τους που για να συνεχίσουν πρέπει να σβυστεί όποια υποψία φωτός μπορεί να τους τσαλακώσει τα σεντόνια, σκληρή αν πέσει πάνω τους η αχτίδα..
Ναι..Αυτοί..
Και μαζί στο γύρισμά τους, παίρνουν κι άλλους, νυσταγμένους..