Κοιτάζω μα δε βλέπω, παρά μόνον αντικατοπτρισμούς και είδωλα ανεστραμμένα. Και χρώματα ανακριβή.
Ακούω ένα ήχο αλοιωμένο, που κοπιάζοντας φτάνει ό,τι κατάφερε να περάσει.
Αγγίζω! Τί ψέμα.. Ποτέ δεν αγγίζω.
Κλείσε τα μάτια και νιώσε.
Ανακουφιστική η δροσιά του ξύλινου τραπεζιού, προκλητική
η γυάλινη καμπύλη του ποτηριού.
Κι όμως
δεν αγγίζω παρά ένα πεδίο ανάμεσα σε αυτά και μένα.
Δεν ακουμπώ ποτέ.
Δε νιώθω ποτέ αυτό που είναι.
Τί είναι;
Πραγματικά είναι;
Είναι;
Τι μεγάλη πλάκα που στήθηκε.
Κι όμως..
Αγγίζονται οι άνθρωποι..
Και κοιτάζουν..
Και βλέπουν το κόκκινο για κόκκινο και το μπλε για μπλε.
Και λένε το κίτρινο και καταλαβαίνουν το κίτρινο.
Κανείς όμως δεν εννοεί το ίδιο κίτρινο.
Κι έτσι αγαπούν οι άνθρωποι.
Κι έτσι κοιτάζουν οι άνθρωποι.
Κι έτσι τραβούν γραμμές και σύνορα και ορίζουν την ειρήνη.
Λίγο πιο κει ή λίγο πιο δω..
Πόσο λίγο είναι για τον καθένα αφού δε το φτάνουμε ποτέ για να το μετρήσουμε όπως είναι.
Είναι..;
