Η ζωή που ζω δεν είναι η κανονική.
Απο πίσω έχει μια θάλασσα και ένα σπίτι μικρό.
Έχει έναν ίσκιο και μια απέραντη ησυχία.
Εκεί βγάζω τα μεσημέρια που τα τρυπάνια και οι α(σ)ττικοί ήχοι διακορευουν το είναι μου.
Εκεί μάλλον, περνάω όλη την ημέρα, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς αντέχω ακόμα να ζω τη ζωή που ζω.
Τις νύχτες κοιμάμαι και η κοιλιά μου κοιτάζει τον έναστρο ουρανό. Και κάτι λένε μεταξύ τους, σε κάποιον αστερισμό δίνω τα χάδια μου και η καρδιά μου ζεσταίνεται.
Έτσι κάπως γίνεται, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται.
