Κάθομαι στον Βασιλικό σου

Προσπέρασα και επέστρεψα επί τούτου για να καθήσω σε μία καρέκλα..
Σε μία από τις τόσες καρέκλες που κάποτε μία σε φιλοξενούσε - ποιά;
Κοιτάζω τα στρογγυλά, ήσυχα τραπέζια, που τα ντύνει μια μουσική
κι αναρωτιέμαι αυτό τον ήχο άκουγες κι εσύ όταν καθόσουν να πιείς τον περαστικό καφέ σου - πώς;
Λεπτομέρειες. Μικροσκοπικές, διακριτικές. Όπως το άγγιγμα των δαχτύλων σου στο φλυτζανάκι, που συγκρατημένα δε ρώτησα αν ηταν το ίδιο ή αν έσπασαν κι άλλαξαν κι αυτά..
Ώρες, στιγμές μαζί σου, χωρίς εσένα, τις (ξανα)ζω σα να με οδηγούν τα ίδια τα μέρη. Ένας χάρτης όπου οι δρόμοι λέγονται με το πέρασμά σου και οι αριθμοί μετρούν όχι τις διευθύνσεις αλλά τις πατημασιές που άφησες και σβύστηκαν μέσα στην μη ταυτοποιημένη ταυτότητα της πόλης.
Σιωπηλή, καλή παρέα που κάνουμε.. Μέχρι πού; Δεν ξέρω..
Ώσπου να ολοκληρωθεί τούτος ο μεγάλος περίπατος της "Τρίτης" μνήμης.