Το Κορμί και το Σαράκι - Ντίνος Χριστιανόπουλος

μπατιρημένο κουρεῖο

Σάββατο βράδυ
χωρὶς δουλειὰ
μπατιρημένο κορμὶ
Σάββατο βράδυ
χωρὶς ἔρωτα

τὸ φιλὶ
ἑνώνει πιὸ πολὺ
ἀπ᾿ τὸ κορμὶ
γι᾿ αὐτὸ τὸ ἀποφεύγουν
οἱ πιὸ πολλοὶ

τὸ γατί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ χάδια
θέλει καὶ φαΐ
τὸ κορμί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ φαΐ
θέλει καὶ χάδια

ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀφηρημένα οὐσιαστικὰ
πειράζει νὰ ἑξαιρέσουμε τὴ μοναξιά;

ἀφαίρεσε τὴ νύχτα ἀπ᾿ τὰ μάτια σου –
πῶς νὰ παλέψω μόνος με τοὺς δυό σας;

ἡ νύχτα εἶναι παγερὴ
καὶ μ᾿ ἔχεις στήσει
μὲ γέλασες
μὲ γέρασες

μὴν καταργεῖτε τὴν ὑπογεγραμμένη
ἰδίως κάτω ἀπὸ τὸ ὠμέγα
εἶναι κρῖμα νὰ ἐκλείψει
ἡ πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια
τοῦ ἀλφαβήτου μας

κάθε φορὰ ποὺ νομίζω πὼς σ᾿ ἔχω στὸ χέρι
βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος

ἔλαιον θέλω καὶ οὐ θυσίαν
κι ἐμεῖς ποὺ θυσιαστήκαμε;
κι ἐμεῖς ποὺ δὲ λαδώσαμε;

ἔχτισα τὸν παράδεισό μου
μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου

θυσίασα τὸν ὕπνο μου κυρία
γιὰ νὰ διαβάσω τὰ ποιήματά σας
κι ἐκεῖνα μ᾿ ἀποκοίμησαν

Θανάση γιατί ἔκοψες τὸ ἄλφα ἀπὸ μπροστά;
γιὰ ἕνα γράμμα χάνεις τὴν ἀθανασία

τὰ πρόβατα ἀπήργησαν
ζητοῦν καλύτερες συνθῆκες σφαγῆς

«ὅταν πεθάνω, νὰ μὲ θάψτε στὸ χωριό» –
θέλουν νὰ τιμήσουν μὲ τὸ πτῶμα τους
τὴν πατρίδα ποὺ ἀρνήθηκαν μὲ τὸ σῶμα τους

ὡραῖα ἑρμηνεύεις τὰ τραγούδια
ἂς δοῦμε πῶς τὰ καταφέρνεις καὶ στὰ παρατράγουδα

καὶ τί δὲν κάνατε γιὰ νὰ μὲ θάψετε
ὅμως ξεχάσατε πὼς ἤμουν σπόρος

μιὰ γυναῖκα στὸ δρόμο
μαλώνει τὸ παιδάκι της
«δε θὰ πᾶμε στὸ σπίτι;
θὰ σὲ κρεμάσω ἀνάποδα»
γύρισα κι εἶδα τὸ μικρό:
ἤτανε κιόλας κρεμασμένο

ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;

γιὰ τὸ πέτσινο σακάκι σου
ποὺ σὲ κάνει τόσο ὡραῖο
ἔχασε τὴ ζωή του ἕνα ζῷο
καὶ κοντεύω νὰ τὴ χάσω κι ἐγώ

η δύση του τουρκικού ήλιου της 28ης Ιουνίου 2014

Πώς πέρασαν τόσες μέρες χωρίς την παρουσία σου;
Ξύπνησα και μου ήρθε πάλι στο μυαλό η θύμησή σου.
Κι η πραγματικότητα ήταν πάλι συνεπής μαζί μου.
Και πάλι δεν χωρούσε μες στο δικό μου κόσμο.
Μην ακούτε αυτά που λένε..
Δεν υπάρχει υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα.
Η πραγματικότητα είναι μία.
Και ο θάνατος είναι παρών για να το επιβεβαιώνει.
Το θέμα έγγυται απλώς...Στους χειρισμούς..
Όλο το ζήτημα είναι η απώλεια. Η εκμηδένιση.
Η στιγμή. Το απόλυτο τώρα και το ανέγνωρο αύριο..
Και η απαλότητα των πατημάτων ανάμεσα σε τούτα..
Να μην πιάνεται κανείς από κίβδηλες υποσχέσεις,
ούτε να ελπίζει στα σύννεφα και τ' άστρα.
Ό,τι πατάς να ορίζεις κι ο,τι βλέπεις.
Αρκεί.
Η αφή έπειτα σύγχυση μπορεί να προκαλέσει
και η όσφρηση οφθαλμαπάτες..
Κι έπειτα.. Σουρεαλισμός..Κι άλλα πέραν του ρεαλισμού κινήματα και μέσα από αυτόν μακριά του.
Ποιόν βοηθάει ο ρεαλισμός πέραν των αριθμοπρακτών άλλωστε..
Βυθιστείτε στις επάλληλες αλλαγές καθρεφτισμών και διαθλάσεων.
Ίσως εκεί.. Το έρεβος της ανυπαρξίας να μπορεί να φωτιστεί ώστε να μην επιβάλλεται άλλο και κάπως να αλαφραίνουν οι ψυχές των ανθρώπων..
Η μόνη ελπίδα και ασφαλής σωτηρία είναι η δημιουργία.

φούσκες

Φυσαλίδες κινούνται προς τα επάνω ή προς τα κάτω.
Στο δικό τους, σιωπηλό χρόνο.
Φυσώ φούσκες γύρω του κι εκείνο γελά.
Μία ξεχωρίζει και πάει..
Την κοιτάζει ένα παιδί μικρό.
Και αναρωτιέται πως..
Τρέχει να την προλάβει.
Πώς δε διαρκεί.. Γιατί έσκασε, με ρωτάει.. Και ξαναπροσπαθεί να την προλάβει.
Απλώνει τα χέρια του και γύρω τους στροβιλίζεται.
Όλα γίνονται σε μια ροή, καλή ροή, σαν το χρόνο που διαστέλλεται
και τους ήχους που παύουν για λίγο, όσο κρατά μια φυσαλίδα.

τίτλος

Γύρω-γύρω...Γύρω-γύρω..
Να φέρνω τους φταίχτες..Να διώχνω τους κλέφτες..
Γύρω-γύρω..
Να υφαίνω, να σπάω τους κόμπους και πάλι να πατάω τις βελόνες.
Μη σιωπάς, μου είπες. Να μιλάς, να σε ακούμε.
Μα δεν είναι όλα να λέγονται. Αυτό δε μου το είπες.
Έπρεπε εγώ να το μάθω.
Έτσι είναι αυτά. Ποιός είπε ότι όλα μαζί γράφονται.
Ούτε να διαβαστούν δεν γίνεται όλα αντάμα.
Σκέπασα τις φωνες των αλλών με τις δικές μου.
Άκουγα όμως πάντα τη δική μου. Κι όταν δεν την άκουγα, μου μιλούσε η δική σου.
Μη μιλάς άλλο! Ναι, εσύ! Εσύ, με τη μεγάλη γλώσσα και το μικρό μυαλό!
Μη μιλάς. Δεν έχεις κάτι να μας πεις, δεν το βλέπεις;
Πώς να το δεις..Αφού κάλυψε το οπτικό σου πεδίο το σύννεφο.
Κι εσύ με τα πορτοκαλί μαλλιά..
Πόσο φτηνά αγόρασες το μπαουλάκι με τις ευχές;
Τα μπέρδεψες στο κεφάλι σου και έκανες την ασχήμια να μοιάζει με ευγένεια.
Με αηδιάζεις. Η ηρεμία σου με ταράζει.
Λάθη πολλά αλλά με συνεπήρε το πάθος για τη λευτεριά.
Να με συμπαθάτε. Κι αν όχι, δεν πειράζει..
Καλύτερα με την αλήθεια.
Στην αλήθεια, όσο κι αν δεν την φτάνω, δεν κάνει ποτέ ερημιά.
Είμαι πάντα μαζί σου..