9o DocFest Χαλκίδας

Βραβεύσεις για το aPolis

ΑΙ ΠΗΓΑΙ

ημέρα 1η

Hope_to the edge

Πελεή_23/08/2015

Ο κήπος των χρωμάτων (συνέχεια)

ο κήπος των χρωμάτων

Τι δύσκολο και σπάνιο 
να πεθαίνεις από γηρατειά.
Δώρο ακριβό 
να διαβείς όλη τη διαδρομή 
που σου 'λαχε
δίχως κατολισθήσεις 
και αδιέξοδα.
Και γέρος πια, 
με το πρόσωπο πλασμένο 
από τον χρόνο γλύπτη,
να κλείσεις τον νεκρό σου 
μέσα στο κορμί 
που άλλοτε μετέφερε 
τη ζωή σου.
Και ήρεμος, 
σαν το νερό 
που από πηγή, 
περνώντας 
από ορμές 
και φουρτούνες, 
ταξιδεύει, 
μεταφέρει...

Όχι ότι υπάρχει χώρος για όλους.
Όχι ότι οι άνθρωποι επιβάλλεται να έχουν δικαίωμα λόγου κι εκείνοι το αρνούνται.
Όχι ότι η ατομική και η συλλογική ευθύνη για να τις αναλάβει κανείς είναι μεγάλη υπόθεση..
Όχι...
Ο φόβος και το ατομικό συμφέρον είναι οι δυο θέσεις για να τεθούν τα πέλματα των Ελλήνων. 
Όχι των ευρωπαίων. Των άλλων. Των Ελλάς Ελλήνων χριστιανών..
Όσων δεν ακούν. Όσων δε βλέπουν. Όσο δεν αγγίζει κάτι τις εισπράξεις και τα κρεβάτια τους.
Και κοιμούνται έναν ύπνο βαθύ και σκοτεινό..
Και είναι τόσο σκοτεινός ο ύπνος τους που για να συνεχίσουν πρέπει να σβυστεί όποια υποψία φωτός μπορεί να τους τσαλακώσει τα σεντόνια, σκληρή αν πέσει πάνω τους η αχτίδα..
Ναι..Αυτοί..
Και μαζί στο γύρισμά τους, παίρνουν κι άλλους, νυσταγμένους..

aPolis_trailer

Άνοιξη εσύ, κι εγώ να καίγομαι στο καλοκαίρι

Λίγο μετά τον Παράδεισο ή..λίγο πριν (λόγω θέσης)

Αναμονή

Χάιδευε τα χαρτονομίσματα
των πέντε, δέκα και είκοσι ευρώ
σα να ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχε.
Φυλλομέτρησε πάλι και πάλι.
Ύστερα με μια σχεδόν ανεπαίσθητη κίνηση
τα ξαναέβαλε στην αριστερή τσέπη του παντελονιού του,
Στα δάχτυλα το σάλιο είχε στεγνώσει.
Η μικροβιολόγος, περαστική,
του πήρε το παραπεμπτικό μέσα από τα χέρια.
Ευτυχώς, είχε προλάβει να διαχωρίσει τα πολύτιμα 
από τα ημιπολύτιμα..

Εαρινή ιση-χρονία

Ένας χρόνος που, μέρα τη μέρα, 
πέρασε 
από τον κενό χώρο
ανάμεσα στα σώματά μας 
και πέρασε στην ανυπαρξία. 
Εκεί που είσαι κι εσύ.
Όμως εσύ, υπάρχεις!
Μέσα στα τραγούδια, 
μέσα στα γέλια, 
μέσα στα χέρια. 

Παιδί της Άνοιξης εκ γενετής, 
παιδί της Άνοιξης εκ θανάτου.
Την Άνοιξη καλλιέργησες μέσα μου. 
Την Άνοιξη θα καλλιεργώ στη μνήμη σου.
Μες στη ζωή.
Να ανθοφορούν τα βήματά μου, 
ώσπου να χαθούν κι αυτά.

Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα

μὲ κουρελιασμένα μάτια
μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση
νὰ γυρίζεις
στὴν καλὴ πλευρά σου.

                  Ν. Καρούζος

aPolis_26/03/2012

Ζούμε πάντα σε ένα όνειρο 
ή μια ελπίδα, 
παράλληλα με το παρόν.
Άλλωστε 
τί είναι πραγματικά παρόν, 
αφού πάντα μας διαφεύγει, 
θα μου πεις.. 
Αλλά θέλουμε κάτι
πιο κει, 
κάτι λίγο αλλιώς.. 
Κι έτσι 
περνά η ζωή 
μέσα σε μια αβάσταχτη θλίψη, 
όχι για τη ζωή που δε ζήσαμε
αλλά 
για αυτήν που ήρθε 
κι εμείς 
τη χαρίσαμε στο όνειρο. 

ο τελευταίος άνθρωπος

2015 μείον 7

Πώς καταρρέει ο κόσμος;
Πώς πετάει ένα πουλί χωρίς να ραγίσει η φτερούγα του;
Γιατί καταριούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους;
Όσο μακριά μπορεί να φτάσει η κατάρα μπορεί και η αγάπη;
Πόσο δυνατά μπορεί να μισήσει μια καρδιά;
Όσοι αντέχουν κάτω από τον ήλιο και δεν καίγονται, αντέχουν και σε άλλες συνθήκες χωρίς να "καούν"..;
Πόσο ζυγίζει το βάρος που νιώθει κανείς στο στήθος;