Ποτίζω το βασιλικό σου

Αυτό ήταν. Έφυγες. 
Έλεγες..Επαναλάμβανες ότι κουράστηκες τόσο καιρό.. 
Κι εγώ, η ανυποψίαστη, σού έδινα κουράγιο, νόμιζα..
Σε αγαπώ πολύ. Και ας μη σε βλέπω συχνά.
Αυτό σου είπα λίγο πριν..
Και με έκλεισες, όπως πάντα, στην εύθραστη αγκαλιά σου..
Αυτή η αγκαλιά είναι που μου λείπει.
Αυτή σου η αγκαλιά που μας χωρούσε όλους και τα μεγάλα, γεμάτα συμπόνια μάτια σου. 
Αυτά και τα κόκκινα πάντα χείλη σου.
Τα γέλια που κάναμε μαζί, μακριά από τους ασχημοπρόσωπους που πέρασαν από πάνω μας.
Σε περίμενα, να σου μιλήσω για κάτι, ξέρεις..
Τίποτα δε σε κράτησε μέσα σε τούτη την ασχήμια. Άφησες τον πρίγκιπά σου και βγήκες στο φως..
Όμορφη και γλυκιά.. Που σαν πρόβαλες στο πρώτο σκαλοπάτι και έπιανες να μπεις, γλύκαινε ο κόσμος όλος και ηρεμούσε.
Όλα για σένα, όσο έφτανα, όσο άντεχα.
Τώρα..Δίχως όλα αυτά που πήρα από εσένα, αλλά και με όλα αυτά κι εσένα μαζί.. 
Σε ευχαριστώ για το ταξίδι, Χρυσούλι..