Κάθομαι στον Βασιλικό σου

Προσπέρασα και επέστρεψα επί τούτου για να καθήσω σε μία καρέκλα..
Σε μία από τις τόσες καρέκλες που κάποτε μία σε φιλοξενούσε - ποιά;
Κοιτάζω τα στρογγυλά, ήσυχα τραπέζια, που τα ντύνει μια μουσική
κι αναρωτιέμαι αυτό τον ήχο άκουγες κι εσύ όταν καθόσουν να πιείς τον περαστικό καφέ σου - πώς;
Λεπτομέρειες. Μικροσκοπικές, διακριτικές. Όπως το άγγιγμα των δαχτύλων σου στο φλυτζανάκι, που συγκρατημένα δε ρώτησα αν ηταν το ίδιο ή αν έσπασαν κι άλλαξαν κι αυτά..
Ώρες, στιγμές μαζί σου, χωρίς εσένα, τις (ξανα)ζω σα να με οδηγούν τα ίδια τα μέρη. Ένας χάρτης όπου οι δρόμοι λέγονται με το πέρασμά σου και οι αριθμοί μετρούν όχι τις διευθύνσεις αλλά τις πατημασιές που άφησες και σβύστηκαν μέσα στην μη ταυτοποιημένη ταυτότητα της πόλης.
Σιωπηλή, καλή παρέα που κάνουμε.. Μέχρι πού; Δεν ξέρω..
Ώσπου να ολοκληρωθεί τούτος ο μεγάλος περίπατος της "Τρίτης" μνήμης.

Φοβάμαι τον δεκαπενταύγουστο ή του αγίου Δημητρίου

Έφυγαν σε μέρες που δίνονταν πολλές ευχές για τα ονόματα κάποιων άλλων,

λες και αυτό θα τους εξασφάλιζε μια καλύτερη διαδρομή..

Ή, εγωκεντρικά, για να μην μπορώ να ξεχάσω το πότε;

Βοηθάει τη μνήμη μου ο συνδιασμός πληροφοριών.

30 Αυγούστου

6 Δεκεμβρίου

25 Μαρτίου.

Στην αρχή δεν είχα υποψιαστεί. Γνώριζα μόνο ότι θα θυμάμαι.

Τη δεύτερη φορά, μού φάνηκε πως έτσι έπρεπε να είναι.

Την τρίτη, δεν ήθελα να ξέρω.

Πόσες ακόμη ανυπόφορες αναχωρήσεις χωράνε στις ευχές;

Το Κορμί και το Σαράκι - Ντίνος Χριστιανόπουλος

μπατιρημένο κουρεῖο

Σάββατο βράδυ
χωρὶς δουλειὰ
μπατιρημένο κορμὶ
Σάββατο βράδυ
χωρὶς ἔρωτα

τὸ φιλὶ
ἑνώνει πιὸ πολὺ
ἀπ᾿ τὸ κορμὶ
γι᾿ αὐτὸ τὸ ἀποφεύγουν
οἱ πιὸ πολλοὶ

τὸ γατί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ χάδια
θέλει καὶ φαΐ
τὸ κορμί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ φαΐ
θέλει καὶ χάδια

ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀφηρημένα οὐσιαστικὰ
πειράζει νὰ ἑξαιρέσουμε τὴ μοναξιά;

ἀφαίρεσε τὴ νύχτα ἀπ᾿ τὰ μάτια σου –
πῶς νὰ παλέψω μόνος με τοὺς δυό σας;

ἡ νύχτα εἶναι παγερὴ
καὶ μ᾿ ἔχεις στήσει
μὲ γέλασες
μὲ γέρασες

μὴν καταργεῖτε τὴν ὑπογεγραμμένη
ἰδίως κάτω ἀπὸ τὸ ὠμέγα
εἶναι κρῖμα νὰ ἐκλείψει
ἡ πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια
τοῦ ἀλφαβήτου μας

κάθε φορὰ ποὺ νομίζω πὼς σ᾿ ἔχω στὸ χέρι
βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος

ἔλαιον θέλω καὶ οὐ θυσίαν
κι ἐμεῖς ποὺ θυσιαστήκαμε;
κι ἐμεῖς ποὺ δὲ λαδώσαμε;

ἔχτισα τὸν παράδεισό μου
μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου

θυσίασα τὸν ὕπνο μου κυρία
γιὰ νὰ διαβάσω τὰ ποιήματά σας
κι ἐκεῖνα μ᾿ ἀποκοίμησαν

Θανάση γιατί ἔκοψες τὸ ἄλφα ἀπὸ μπροστά;
γιὰ ἕνα γράμμα χάνεις τὴν ἀθανασία

τὰ πρόβατα ἀπήργησαν
ζητοῦν καλύτερες συνθῆκες σφαγῆς

«ὅταν πεθάνω, νὰ μὲ θάψτε στὸ χωριό» –
θέλουν νὰ τιμήσουν μὲ τὸ πτῶμα τους
τὴν πατρίδα ποὺ ἀρνήθηκαν μὲ τὸ σῶμα τους

ὡραῖα ἑρμηνεύεις τὰ τραγούδια
ἂς δοῦμε πῶς τὰ καταφέρνεις καὶ στὰ παρατράγουδα

καὶ τί δὲν κάνατε γιὰ νὰ μὲ θάψετε
ὅμως ξεχάσατε πὼς ἤμουν σπόρος

μιὰ γυναῖκα στὸ δρόμο
μαλώνει τὸ παιδάκι της
«δε θὰ πᾶμε στὸ σπίτι;
θὰ σὲ κρεμάσω ἀνάποδα»
γύρισα κι εἶδα τὸ μικρό:
ἤτανε κιόλας κρεμασμένο

ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;

γιὰ τὸ πέτσινο σακάκι σου
ποὺ σὲ κάνει τόσο ὡραῖο
ἔχασε τὴ ζωή του ἕνα ζῷο
καὶ κοντεύω νὰ τὴ χάσω κι ἐγώ

η δύση του τουρκικού ήλιου της 28ης Ιουνίου 2014

Πώς πέρασαν τόσες μέρες χωρίς την παρουσία σου;
Ξύπνησα και μου ήρθε πάλι στο μυαλό η θύμησή σου.
Κι η πραγματικότητα ήταν πάλι συνεπής μαζί μου.
Και πάλι δεν χωρούσε μες στο δικό μου κόσμο.
Μην ακούτε αυτά που λένε..
Δεν υπάρχει υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα.
Η πραγματικότητα είναι μία.
Και ο θάνατος είναι παρών για να το επιβεβαιώνει.
Το θέμα έγγυται απλώς...Στους χειρισμούς..
Όλο το ζήτημα είναι η απώλεια. Η εκμηδένιση.
Η στιγμή. Το απόλυτο τώρα και το ανέγνωρο αύριο..
Και η απαλότητα των πατημάτων ανάμεσα σε τούτα..
Να μην πιάνεται κανείς από κίβδηλες υποσχέσεις,
ούτε να ελπίζει στα σύννεφα και τ' άστρα.
Ό,τι πατάς να ορίζεις κι ο,τι βλέπεις.
Αρκεί.
Η αφή έπειτα σύγχυση μπορεί να προκαλέσει
και η όσφρηση οφθαλμαπάτες..
Κι έπειτα.. Σουρεαλισμός..Κι άλλα πέραν του ρεαλισμού κινήματα και μέσα από αυτόν μακριά του.
Ποιόν βοηθάει ο ρεαλισμός πέραν των αριθμοπρακτών άλλωστε..
Βυθιστείτε στις επάλληλες αλλαγές καθρεφτισμών και διαθλάσεων.
Ίσως εκεί.. Το έρεβος της ανυπαρξίας να μπορεί να φωτιστεί ώστε να μην επιβάλλεται άλλο και κάπως να αλαφραίνουν οι ψυχές των ανθρώπων..
Η μόνη ελπίδα και ασφαλής σωτηρία είναι η δημιουργία.

φούσκες

Φυσαλίδες κινούνται προς τα επάνω ή προς τα κάτω.
Στο δικό τους, σιωπηλό χρόνο.
Φυσώ φούσκες γύρω του κι εκείνο γελά.
Μία ξεχωρίζει και πάει..
Την κοιτάζει ένα παιδί μικρό.
Και αναρωτιέται πως..
Τρέχει να την προλάβει.
Πώς δε διαρκεί.. Γιατί έσκασε, με ρωτάει.. Και ξαναπροσπαθεί να την προλάβει.
Απλώνει τα χέρια του και γύρω τους στροβιλίζεται.
Όλα γίνονται σε μια ροή, καλή ροή, σαν το χρόνο που διαστέλλεται
και τους ήχους που παύουν για λίγο, όσο κρατά μια φυσαλίδα.

τίτλος

Γύρω-γύρω...Γύρω-γύρω..
Να φέρνω τους φταίχτες..Να διώχνω τους κλέφτες..
Γύρω-γύρω..
Να υφαίνω, να σπάω τους κόμπους και πάλι να πατάω τις βελόνες.
Μη σιωπάς, μου είπες. Να μιλάς, να σε ακούμε.
Μα δεν είναι όλα να λέγονται. Αυτό δε μου το είπες.
Έπρεπε εγώ να το μάθω.
Έτσι είναι αυτά. Ποιός είπε ότι όλα μαζί γράφονται.
Ούτε να διαβαστούν δεν γίνεται όλα αντάμα.
Σκέπασα τις φωνες των αλλών με τις δικές μου.
Άκουγα όμως πάντα τη δική μου. Κι όταν δεν την άκουγα, μου μιλούσε η δική σου.
Μη μιλάς άλλο! Ναι, εσύ! Εσύ, με τη μεγάλη γλώσσα και το μικρό μυαλό!
Μη μιλάς. Δεν έχεις κάτι να μας πεις, δεν το βλέπεις;
Πώς να το δεις..Αφού κάλυψε το οπτικό σου πεδίο το σύννεφο.
Κι εσύ με τα πορτοκαλί μαλλιά..
Πόσο φτηνά αγόρασες το μπαουλάκι με τις ευχές;
Τα μπέρδεψες στο κεφάλι σου και έκανες την ασχήμια να μοιάζει με ευγένεια.
Με αηδιάζεις. Η ηρεμία σου με ταράζει.
Λάθη πολλά αλλά με συνεπήρε το πάθος για τη λευτεριά.
Να με συμπαθάτε. Κι αν όχι, δεν πειράζει..
Καλύτερα με την αλήθεια.
Στην αλήθεια, όσο κι αν δεν την φτάνω, δεν κάνει ποτέ ερημιά.
Είμαι πάντα μαζί σου..

Ποτίζω το βασιλικό σου

Αυτό ήταν. Έφυγες. 
Έλεγες..Επαναλάμβανες ότι κουράστηκες τόσο καιρό.. 
Κι εγώ, η ανυποψίαστη, σού έδινα κουράγιο, νόμιζα..
Σε αγαπώ πολύ. Και ας μη σε βλέπω συχνά.
Αυτό σου είπα λίγο πριν..
Και με έκλεισες, όπως πάντα, στην εύθραστη αγκαλιά σου..
Αυτή η αγκαλιά είναι που μου λείπει.
Αυτή σου η αγκαλιά που μας χωρούσε όλους και τα μεγάλα, γεμάτα συμπόνια μάτια σου. 
Αυτά και τα κόκκινα πάντα χείλη σου.
Τα γέλια που κάναμε μαζί, μακριά από τους ασχημοπρόσωπους που πέρασαν από πάνω μας.
Σε περίμενα, να σου μιλήσω για κάτι, ξέρεις..
Τίποτα δε σε κράτησε μέσα σε τούτη την ασχήμια. Άφησες τον πρίγκιπά σου και βγήκες στο φως..
Όμορφη και γλυκιά.. Που σαν πρόβαλες στο πρώτο σκαλοπάτι και έπιανες να μπεις, γλύκαινε ο κόσμος όλος και ηρεμούσε.
Όλα για σένα, όσο έφτανα, όσο άντεχα.
Τώρα..Δίχως όλα αυτά που πήρα από εσένα, αλλά και με όλα αυτά κι εσένα μαζί.. 
Σε ευχαριστώ για το ταξίδι, Χρυσούλι..

https://www.youtube.com/watch?v=DTbaGx0NVh4

Λένα Πλάτωνος - Διάλειμμα το Σάββατο

το τρίτο πρόγραμμα επιστρέφει ( comeback ? )

Το τρίτο επέστρεψε..
Το τρίτο και στη θέση του δευτέρου; Και ο κόσμος τώρα είναι τρίτο(ς). ( Τριτοκοσμικό ραδιόφωνο..; )
Κι αν επέστρεψαν όλα στη θέση τους, τότε αυτό το τρίτο τί είναι; Τίθεται θέμα αυθεντικότητας; Κι αν ναι, τότε ποιός είναι ο αρμόδιος να μιλήσει επ' αυτού; 

2

Η είσοδος της πολυκατοικίας απέκτησε πια δεύτερη καρέκλα..
Όταν το ένα γίνονται δύο τότε η κατάσταση γίνεται σοβαρή.
Τώρα η είσοδος θυμίζει γραφείο. Τώρα σε λίγο θα μπορούσε να προστεθεί και ένα τραπεζάκι, για να ακουμπούν τους καφέδες τα παιδιά. Γιατί όχι; Ευτυχώς υπάρχει το κάλυμμα της εγκατάστασης φυσικού αερίου.
Τώρα έχουμε δύο καρέκλες, μία δεξιά και μία αριστερά. Τώρα θα είναι δύο. Δύο. Δύο ζευγάρια μάτια να σε κοιτάζουν, δύο στολές που πώς να κάνεις τώρα ότι δεν τις βλέπεις; 

" Το Σίγρι είναι ο τόπος των θεών " - Αλμπέρ Καμί

"Θα στέκω στην άκρη του γιαλού, ν' αγναντεύω τη θάλασσα" τα κύματα του Αιγαίου να μου φέρνουν μηνύματα μακρινά, μηνύματα από την Τιπασά, αρώματα της πατρίδας μου" Θα στέκω εκεί με τις ώρες, η αρμύρα να καίει τα μάτια μου, να μου στεγνώνει τα χείλη" Και θα αποχαιρετώ τον ήλιο στην κάθε δύση του, να συνηθίζω στο χωρισμό. Να μη φοβάμαι τον τελικό αποχωρισμό" το θάνατο" Να συλλογιέμαι" Τι όμορφος που είναι, τι μεγαλείο που έχει ο χωρισμός...

Κι άλλες φορές, μονάχος μες στη βαρκούλα μου, κάργα το πανί στον άγριο αγέρα, θ' αρμενίζω σαν παλαβός στο μανιασμένο πέλαγο, κυνηγημένη, έρημη, χαμένη ψυχή. Κι ίσως σε κάποια απανεμιά, αποσταμένος πια, σα γέρνω στην κουπαστή να θωρώ της θάλασσας τα βάθη, ίσως και μου φανερωθούν εκείνες οι ψυχές, που είναι στα σπλάχνα της θαμμένες, για πάντα στην αιώνια σιωπή. Δάσος απολιθωμένο, που όπως όλοι λένε βρίσκεται εκεί στο βυθό, μα που εγώ δε στάθηκα τυχερός και δεν το είδα".