Βγαίνουν όλοι οι φόβοι και με υποδέχονται.
Στο κατώφλι με περιμένουν με τα καλύτερά τους ρούχα.
Παρέλαση των σκέψεων στη γιορτή της απομόνωσης.
Είδα τη μέρα να χαράζει κι ήταν η πρώτη πιο μόνη μέρα.
Ανάσες, χώρο να κάνουν για φρέσκο αέρα.
Κι όμως, σε περιμενω..
Όχι για να 'ρθεις, όσο για να μου πεις ότι σου έλειψα, πως με πεθύμησες όσο κι εγώ..
Τον έρωτα να τον αφήσουμε στην είσοδο,
να μπούμε μες στο σπίτι γυμνοί, μες στην αγάπη.
Να 'ναι τα χάδια μας το φάρμακο για κάθε λύπη.
Να γίνει η αγκαλιά σου πάλι μια χώρα δίχως θάνατο.
Να χαϊδέψεις τα μαλλιά μου και να ναι οι φόβοι μου μικρά παιδιά που πέσανε για ύπνο.
Σ’ αγαπώ.. Χωρίς προσδοκία..
Βαδίζω πλάι σου χωρίς να σ’ αγγίζω.
Δεν έχουν συνέπεια οι λέξεις.. Οι σκέψεις..
Θα έρθει μια άνοιξη που θα ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές..
Τη μέρα που θα σε ξυπνήσω πάλι για να πάρουμε τους δρόμους θα την περιμενω όπως δεν πόθησα τα καλοκαίρια..
