Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, τα Χριστούγεννα στο σπίτι της γιαγιάς Κατίνας και του παππού Μίμη οι τοίχοι μύριζαν αυτή τη γλυκιά και λυγωτική μυρωδιά της αγάπης, που τότε δεν το καταλάβαινε κανείς. Και τα δώρα ήταν μια πρόφαση για να αγκαλιαστούμε και με τον πατέρα που τις υπόλοιπες μέρες κρατούσε σφιχτά αποστάσεις και αντιστάσεις.
Μόνο όταν εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου ο παππούς έφυγε βιαστικά, δίχως να τελειώσει τον καφέ του, μάθαμε όλοι την αλήθεια. Τότε μόνο είδαμε πως οι τοίχοι πια είχαν ασπριστεί και ήταν άοσμοι.
Τα γέλια λες και τα ρούφηξε το άσπρο. Σα να μεγάλωσε ξαφνικά ο καθένας σε μια πόλη με μια άγνωστη γλώσσα. Σιωπή βελούδινη είχε ραφτεί για όλους. Η γιαγιά ήταν μισή. Της έλειπε ένα κομμάτι από τα μάτια. Και κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει πια για την αγάπη. Εκείνη ήξερε όλη την αλήθεια. Όχι εμείς.
Εμείς ζούσαμε δίπλα της. Εκεί που έφτανε να μας ζεστάνει.
Τα καλοκαίρια που ήμουν ακόμη μικρή και πλάγιαζα στην μεγάλη κάμαρα.. Δεν ήταν ο λίβας, μα οι κουβέντες τους λίγο πριν χωριστούν για τις ώρες του ύπνου. Κουβέντες για την μέρα, για το θείο ή και την μητέρα..
Τώρα μπορώ να καταλάβω. Τα βράδια που πλαγιάζω στη μικρή μου κάμαρα ξέρω. Πως ήταν εκεί όπου ξεκίνησε αυτός ο μεγάλος περίπατος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου