έφαγα πολύ και μπούκωσα

αυτή τη φορά θα ταξίδευα. Ήταν επιτακτική ανάγκη, εσωτερική διαταγή και συμπαντική συνωμοσία. Θα ταξίδευα αρχικά νοητά και εν συνεχεία..Θα με οδηγούσε ο δρόμος. Ο δρόμος πάντα κάπου με βγάζει. Του έχω εμπιστοσύνη. Και να 'μαι τώρα να φτύνω από την αποβάθρα, λίγο πριν σημάνει η επιβίβαση.. 

Ενάντια στο ήθος και την προσωπική μου καλλιέπεια και καλλιέργεια.. " Εσύ..; ", θα έλεγε ο κύριος Χ., παλαιός φίλος των γονέων μου, ξεχασμένος και αυτός μέσα σε αδιάκοπο ταξίδι προς την παιδική του ηλικία.. Εγώ λοιπόν, βρέθηκα να φτύνω αυτά που μπούκωσα σα μαρουλόφυλλα, αυτά που παράφαγα και τώρα θα έπρεπε να αποβληθούν. 

Η ίδια αηδία και μηδενική ανοχή προς τη μηδενική ευγένια και ανύπαρκτη παιδεία πάλι.. Πάλι αυτές οι δύο εγκάρδιες και άσπλαχνες φίλες με επισκέφθηκαν δις τούτη τη φορά και πιο αποφασισμένες και ανήθικες από ποτέ.. Αλλά ποιός θα κάτσει να ασχοληθεί με τα σάπια φρούτα.. Ακόμη και όταν ψάχνω στα σκουπίδια, η μυρωδιά της σήψης μού ξυνίζει τον ουρανίσκο..

Αποχαιρετώντας λοιπόν τα τελευταία τσιμπουροειδή απόβλητα..χοπ!
Το Τρένο σήμανε την αναχώρηση.
Αυτοί που μείναμε..; Μα θα έχουμε τόσο χρόνο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού να τα κουβεντιάσουμε αγαπητοί μου.. Και αν όχι τότε, σίγουρα στον επόμενο σταθμό μας περιμένουν τόσοι νέοι τόποι. Τόση ομορφιά και τόσο φως πως να το κρύψεις μέσα σε αποσκευές.. 

Καλό ταξίδι!