Πόσο μικροί είμαστε αλήθεια..

Πόσο εκστατικά σιωπηλοί στεκόμαστε κάτω από το φεγγάρι όταν μεγαλώνει..

Πόσο εντυπωσιασμένοι ανακαλύπτουμε και κυνηγούμε τις υπάρξεις που προκαλούν την ίδια απόρριψη ή επιβεβαίωση που απλόχερα μοίρασαν οι μανάδες μας..

Πόσο άσκοπα περνάει η ζωή..

Πόσο πολύ πεθύμησα μια καλοκαιρινή αύρα και εκείνο το φάρμακο για τον πόνο..

Πόσο σφιχτά τυλίχτηκε γύρω μου αυτή η πόλη, αυτοί οι άνθρωποι πως πέσαν πάνω μου σα να 'μουν η αιτία της θλίψης τους.. 

Λες και μίλησα πρώτη για την ασχήμια τους.. 

Ενώ εγώ ζήτησα μόνο μία συγκατάβαση για να μπορέσω να αντέξω και απόψε τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου..