Άνθρωπέ μου..

4 Κυριακές.
Μία Κυριακή για τον καθένα.
Μία για τον μπαμπά..
Μία για τη μαμά..
Όπως θρέφουν τα παιδιά με τέτοια κόλπα, έτσι και η κάθε Κυριακή θρέφει την απουσία.
Θα μεγαλώνει η απουσία σου. 
Το ζήτημα είναι να μη μας καταπιεί.
Γιατι αν μας καταπιεί, τότε ποιός θα θυμάται;
Γιατι..Χωρίς τους παρόντες, δεν υπάρχουν οι απόντες..
Χωρίς τους ζώντες οι τεθνεώτες πεθαίνουν πια για τα καλά.
4 Κυριακές και θα ρθουν κι άλλες τόσες.. Κι άλλες όσες..
Κοιτάζω μα δε σε βλέπω! 
Βλέπω τα όρια της φωτογραφίας αλλά δε βλέπω 
τα όρια της θνητότητας. 
Βλέπω μόνο την αλλαγή, τη μετάβαση.
Ίσως γιατι σαν τέτοια θέλω να δω και τη δική σου τωρινή απουσία.
Ίσως και γιατι δεν έμαθα παρά να φοβάμαι μη σε χάσω.
Και τώρα που σε έχασα, δεν έχω τι να φοβάμαι..

Ένας ήλιος τόσο δυνατός που έκαιγε τα μάτια μου.
Που τώρα σβήστηκε και κάνει ησυχία.
Τα τζιτζίκια που έβγαιναν από τα χείλη σου κόπασαν.
Έμαθα να ζω μέσα στην έρημο της αγάπης σου.
Η όαση έμεινε χωρίς έρημο
αλλά η καμήλα έμαθε να μη γονατίζει..
Η δίκαιη ζωή σου είναι αυτή που δε θέλω να (ξε)χάσω
περισσότερο και από το πρόσωπό σου, τις εκφράσεις σου, την τρυπούλα..

"Ααααχ Κατερίνα μου.. Κάνε τη δουλειά σου εσύ όσο μπορείς καλύτερα και μη δίνεις σημασία τι θα κατεβάσει η γκλάβα του ενός και του άλλου."
"Έχεις δίκιο."
"Το ξέρω ότι έχω δίκιο. Εγώ τα λέω. Αλλά ποιός μ'ακούει;"
Παραπονιάρη Άνθρωπέ μου.
Δεν κατάλαβες ότι αυτό το Άνθρωπέ μου ήταν η πιο μεγάλη στιγμή μας.
Πως δεν υπήρξες παρά μόνο Άνθρωπος για μένα..