Μυρίζουν τα άνθη από τις πορτοκαλιές του κήπου,
εκεί που βλέπει το παράθυρο του μικρού δωματίου.
Ξαπλωμένη σε αυτό το μικρό, στενό, σιδερένιο κρεβάτι.
Η λευκή, λεπτή κουρτίνα αργοσαλεύει στο ρυθμό του απαλού
βραδινού, θαλασσινού ανέμου..
Ίσα να καλεί μες στο δωματιο τη νυχτερινή αύρα..
Ενα νυχτοπούλι κρατάει το τέμπο,
να μη χαθούμε στο λιγωτικό αυτό ανοιξιάτικο βράδυ.
Στο στήθος σου φυτρώνουν χαμομήλια
Στο δικό μου τριγυρνούν μέλισσες και στάζει το μέλι στον αφαλό μου
Σεντόνια λευκά.. Χέρια λευκά.. Δεμένα.. Ειδωμένα μετά από καιρό..
Εξόριστοι σε έναν έρωτα & σε έναν χρόνο σταματημένο..
Δεν είναι που δεν έχει κι εδώ πορτοκαλιές..Αλίμονο..
Μεθώ και τριγυρνώ..
Σε μια ανάμνηση που δεν έζησα.
«Τρέλα», μην το βάλεις στα χείλη σου
Μια αίσθηση πες, που έτυχε, και υπερβαίνει τα όρια
Ενόραση, που νικάει τις αρνήσεις του νου.
Κι ας μην είσαι. Κι ας μην είμαι.
Αποψε ανταμώσαμε στο νεφέλωμα.
Ίσως και να μην είσαι καν εσύ,
μα ό,τι ονειρεύτηκα ότι μπορει να γίνεις.
Μην το μουντζουρώσεις, σε παρακαλώ.
Άσε με αποψε να μεθάω.
Κι απ’ αύριο πάλι γινόμαστε ξένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου