Πώς πέρασαν τόσες μέρες χωρίς την παρουσία σου;
Ξύπνησα και μου ήρθε πάλι στο μυαλό η θύμησή σου.
Κι η πραγματικότητα ήταν πάλι συνεπής μαζί μου.
Και πάλι δεν χωρούσε μες στο δικό μου κόσμο.
Μην ακούτε αυτά που λένε..
Δεν υπάρχει υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα.
Η πραγματικότητα είναι μία.
Και ο θάνατος είναι παρών για να το επιβεβαιώνει.
Το θέμα έγγυται απλώς...Στους χειρισμούς..
Όλο το ζήτημα είναι η απώλεια. Η εκμηδένιση.
Η στιγμή. Το απόλυτο τώρα και το ανέγνωρο αύριο..
Και η απαλότητα των πατημάτων ανάμεσα σε τούτα..
Να μην πιάνεται κανείς από κίβδηλες υποσχέσεις,
ούτε να ελπίζει στα σύννεφα και τ' άστρα.
Ό,τι πατάς να ορίζεις κι ο,τι βλέπεις.
Αρκεί.
Η αφή έπειτα σύγχυση μπορεί να προκαλέσει
και η όσφρηση οφθαλμαπάτες..
Κι έπειτα.. Σουρεαλισμός..Κι άλλα πέραν του ρεαλισμού κινήματα και μέσα από αυτόν μακριά του.
Ποιόν βοηθάει ο ρεαλισμός πέραν των αριθμοπρακτών άλλωστε..
Βυθιστείτε στις επάλληλες αλλαγές καθρεφτισμών και διαθλάσεων.
Ίσως εκεί.. Το έρεβος της ανυπαρξίας να μπορεί να φωτιστεί ώστε να μην επιβάλλεται άλλο και κάπως να αλαφραίνουν οι ψυχές των ανθρώπων..
Η μόνη ελπίδα και ασφαλής σωτηρία είναι η δημιουργία.